اولکامیز

Forwarded from عکس نگار

‍ « بخواب آرام که اسبان بی سوارند »


دکتر سید هاشم موسوی پزشک انساندوست و حامی دردمندان و بی چیزان، یار و یاور مبارزان راه آزادی و کرامت انسانی ، پیشگام ترقی‌خواه ٫ حوزه ی بهداشت و درمان ، در روز جمعه ۲۲ فروردین ۱۴۰۴ از دنیا رفت و جمع کثیری از دوستان ، همراهان ، بستگان و خانواده ی محترمشان را داغدار کرد.

او همیشه و مداوم در صف مقدم ترقی‌خواهی و تحول خواهی و عدالت اجتماعی قرار داشت. با مال وجانش و همچنین با تیز بینی نگاهش پیشقراول میدان بود. مطبش مملو از نگاره های یادگاران نامدار جامعه ی انسانی از سراسر جهان بود. ستارخان ، مصدق ، چه گوارا، کارل مارکس و فرخی یزدی و..... زینت بخش دیوار هایش بود .

او با اعتقادش زیست و فشار و تنگنا را شورمندانه به جان خرید. بیاد همراه و برای همکار گران‌سنگش دکتر غیادی نوشت و بیاد کشته های ایام کرونا نوشت. اصولاً درنگ در جسم و جانش معنایی نداشت. بیاد کارگران جان‌باخته ی ماه مه هم نوشت و پرچمشان را عاشقانه برافراشت.

او سراسر شور بود و شوق، پاک بود و سرزنده...
« بخواب آرام که اسبان بی سوارند...»
« هوشنگ به کوه زد و جلیل به دشت ... »

و او امروز در قلب سرزمینش با همه ی شورورزان جامعه ی خود زیست و نام ارزشمند فرزند شایسته ی ایران را کسب کرد. خوشا به حال این دوست گرانقدر و رفیق بزرگ مردم.
درود بر تو.

فصلنامه دانش صحرا
فروردین ۱۴۰۴
@ulkamiziran

www.tg-me.com/us/اولکامیز/com.ulkamiziran/43494

1.2K viewsApr 12 at 08:06

‍ « بخواب آرام که اسبان بی سوارند »


دکتر سید هاشم موسوی پزشک انساندوست و حامی دردمندان و بی چیزان، یار و یاور مبارزان راه آزادی و کرامت انسانی ، پیشگام ترقی‌خواه ٫ حوزه ی بهداشت و درمان ، در روز جمعه ۲۲ فروردین ۱۴۰۴ از دنیا رفت و جمع کثیری از دوستان ، همراهان ، بستگان و خانواده ی محترمشان را داغدار کرد.

او همیشه و مداوم در صف مقدم ترقی‌خواهی و تحول خواهی و عدالت اجتماعی قرار داشت. با مال وجانش و همچنین با تیز بینی نگاهش پیشقراول میدان بود. مطبش مملو از نگاره های یادگاران نامدار جامعه ی انسانی از سراسر جهان بود. ستارخان ، مصدق ، چه گوارا، کارل مارکس و فرخی یزدی و..... زینت بخش دیوار هایش بود .

او با اعتقادش زیست و فشار و تنگنا را شورمندانه به جان خرید. بیاد همراه و برای همکار گران‌سنگش دکتر غیادی نوشت و بیاد کشته های ایام کرونا نوشت. اصولاً درنگ در جسم و جانش معنایی نداشت. بیاد کارگران جان‌باخته ی ماه مه هم نوشت و پرچمشان را عاشقانه برافراشت.

او سراسر شور بود و شوق، پاک بود و سرزنده...
« بخواب آرام که اسبان بی سوارند...»
« هوشنگ به کوه زد و جلیل به دشت ... »

و او امروز در قلب سرزمینش با همه ی شورورزان جامعه ی خود زیست و نام ارزشمند فرزند شایسته ی ایران را کسب کرد. خوشا به حال این دوست گرانقدر و رفیق بزرگ مردم.
درود بر تو.

فصلنامه دانش صحرا
فروردین ۱۴۰۴
@ulkamiziran

BY اولکامیز