خرقهٔ تَزویر ( ۳ )

#مشترکات_عرفانی #کشف_شهود

⚠️ مکاشفهٔ وقایع کربلا ...

👈🏻 پیشتر پيرامون مکاشفه و ماهیت و اعتبار آن سخن بمیان آمد و برخی مکاشفاتِ عرفاء و صوفیه نیز نقل گردید. در این میان، عارفانی که بین قشر مذهبیِ هیأتی، جایگاهی دارند، سعی می‌کنند تا از روحیهٔ هیأتی‌ِ مخاطب، برای خواستگاه خود نهایت استفاده را ببرند. عرفاء یا آقاجون‌ها که در برخی جلسات مذهبی، حرف اول و آخر را می‌زنند، هرچه ارتباطشان را با امام حسین علیه السلام و مصائب حضرتش بیشتر نشان دهند، در قلوبِ هیأتی‌ها و عزاداران بیشتر جای می‌گیرند. گاهی خواب و رؤیا آنچنان که باید قلوب مخاطبین را فتح نمی‌کند؛ چه اینکه بسیارند افرادی که خصوصا در ایام عزاداری، مدعی‌اند که امام حسین علیه السلام را در خواب دیده‌اند و حضرت پیغامی برای خودشان یا فلان واعظ و مداح داشته است. لذا خواب و رؤیا تیرِ کارگری نیست. اما در مرحله‌ای، انسان خود را چنان مَحرم به اهل بیت علیهم السلام معرفی می‌نماید، که مثلا می‌گوید: "فلان واقعه یا فلان صحنه را بمن نشان دادند." یعنی مقام من از دیدن خواب و رؤیایی که گاهی عوام هم مدعی‌ آن هستند، والاتر است. چرا که نزد مخاطبین، این یک ادعای خوب و در خور توجه است. برای قشرِ مذهبی، خصوصا هیأتی‌ها و عزاداران، هیچ چیز به اندازه بحث عزاداری و زیارت و .... جذاب و مهم نیست (و اهمیتش نیز بجا و از ارکان دین است‌.) لذا وقتی مدعیان به این حیطه حساس و مهم ورود می‌کنند، توجه و اعتماد مخاطب بخود را دوچندان کرده و محبتشان در دل مخاطب بیشتر می‌گردد. چراکه مخاطبِ هیأتی و عزادار، برایش مهم است که سخنران یا مداح، چه مقدار مصائب اهل بیت علیهم السلام، خصوصا کربلا را درک و فهم می‌کند؟! حالا اگر بشنود که فلان واعظ یا مداح یا شاعر، مدعی است مصائب کربلا را به او نشان داده‌اند، دیگر در پوست خود نمی‌گُنجد و او را صاحب اسرار کربلا می‌پندارد. آری، به همین راحتی یک ولیجه ساخته می‌شود و بتی تراشیده می‌شود که احدی را زهرهٔ انتقاد به او نیست. در بین عرفاء، افرادی بسیاری مدعی شدند که مصائب کربلا را به آنان نشان داده‌اند. مثلا حاج اسماعیل #دولابی می‌گوید:

«کربلا که بودم، در مکاشفه‌ای بدن‌های قطعه‌قطعه شده و سرهای مطهر را بمن نشان دادند!»

📔مصباح‌الهدی، مهدی طيب، ص ٣٠٨

🔹جناب #جعفر_مجتهدی نیز می‌گوید:

«بارها صحنه عاشورا را بما نشان دادند، خیلی از حوادث که ما دیدیم در هیچ‌ مقتلی نیست!»

📚 در محضر لاهوتیان جلد دوم، بخش مقدمه، شماره ۶۲

❌ حال چرا به جناب دولابی و جناب مجتهدی باید مصائب عاشورا را نشان دهند؟! براستی دلیل این اختصاص چیست‌؟! این در حالی است که امام سجاد علیه السلام، با دیدن فقط یک صحنه از عاشورا نزدیک‌ بود قالب تهی کنند:

«در هنگام حركت از كربلا، عمر سعد ملعون دستور داد كه اُسرا را از قتلگاه عبور دهند. امام سجاد علیه‌السلام می‌فرماید: "ﻓَﺠَﻌَﻠْﺖُ ﺃَﻧْﻈُﺮُ ﺇِﻟَﻴْﻬِﻢْ ﺻَﺮْﻋَﻰ ﻭَ ﻟَﻢْ ﻳﻮُﺍﺭَﻭْﺍ ﻓَﻌَﻈُﻢَ ﺫَﻟِﻚَ ﻓِﻲ ﺻَﺪْﺭِﻱ ﻭَ ﺍﺷْﺘَﺪ ﻟِﻤَﺎ ﺃَﺭَﻯ ﻣِﻨْﻬُﻢْ ﻗَﻠَﻘِﻲ ﻓَﻜَﺎﺩَﺕْ ﻧَﻔْﺴِﻲ ﺗَﺨْﺮُﺝُ وَ تَبَيَّنَتْ ذَلِكَ مِنِّي عَمَّتِي زَيْنَبُ الْكُبْرَى بِنْتُ عَلِيٍّ (عليهما السلام) فَقَالَتْ مَا لِي أَرَاكَ تَجُودُ بِنَفْسِكَ يَا بَقِيَّةَ جَدِّي وَ أَبِي وَ إِخْوَتِي..."

✍🏻 من به شهدا نگریستم كه روی خاك افتاده و كسی آنها را دفن نكرده، سینه‌ام تنگ شد و به اندازه‌ای بر من سخت گذشت كه هیچ نمانده بود جانم برآید، که عمه‌ام زینب به فریادم رسید.»

📓 کامل الزیارات، ط_مکتبة الصدوق، ص ٢٧٤

✅ حال متوجه می‌شویم که ریشهٔ نقل بسیاری از مصائب و مطالب، مکاشفات آقایان است که بقول خودشان در هيچ مقتل و منبعی نیامده و فقط آنان دیده و نقل کرده‌اند، که اگر راست هم باشد، برای ديگران حجيتی ندارد، و حتی ما مأمور به عدم پذیرش هستیم.

@tazvir3

www.tg-me.com/us/خرقهٔ تَزویر ۳ /com.tazvir3/1330

5.5K viewsedited  Sep 7, 2020 at 11:33

#مشترکات_عرفانی #کشف_شهود

⚠️ مکاشفهٔ وقایع کربلا ...

👈🏻 پیشتر پيرامون مکاشفه و ماهیت و اعتبار آن سخن بمیان آمد و برخی مکاشفاتِ عرفاء و صوفیه نیز نقل گردید. در این میان، عارفانی که بین قشر مذهبیِ هیأتی، جایگاهی دارند، سعی می‌کنند تا از روحیهٔ هیأتی‌ِ مخاطب، برای خواستگاه خود نهایت استفاده را ببرند. عرفاء یا آقاجون‌ها که در برخی جلسات مذهبی، حرف اول و آخر را می‌زنند، هرچه ارتباطشان را با امام حسین علیه السلام و مصائب حضرتش بیشتر نشان دهند، در قلوبِ هیأتی‌ها و عزاداران بیشتر جای می‌گیرند. گاهی خواب و رؤیا آنچنان که باید قلوب مخاطبین را فتح نمی‌کند؛ چه اینکه بسیارند افرادی که خصوصا در ایام عزاداری، مدعی‌اند که امام حسین علیه السلام را در خواب دیده‌اند و حضرت پیغامی برای خودشان یا فلان واعظ و مداح داشته است. لذا خواب و رؤیا تیرِ کارگری نیست. اما در مرحله‌ای، انسان خود را چنان مَحرم به اهل بیت علیهم السلام معرفی می‌نماید، که مثلا می‌گوید: "فلان واقعه یا فلان صحنه را بمن نشان دادند." یعنی مقام من از دیدن خواب و رؤیایی که گاهی عوام هم مدعی‌ آن هستند، والاتر است. چرا که نزد مخاطبین، این یک ادعای خوب و در خور توجه است. برای قشرِ مذهبی، خصوصا هیأتی‌ها و عزاداران، هیچ چیز به اندازه بحث عزاداری و زیارت و .... جذاب و مهم نیست (و اهمیتش نیز بجا و از ارکان دین است‌.) لذا وقتی مدعیان به این حیطه حساس و مهم ورود می‌کنند، توجه و اعتماد مخاطب بخود را دوچندان کرده و محبتشان در دل مخاطب بیشتر می‌گردد. چراکه مخاطبِ هیأتی و عزادار، برایش مهم است که سخنران یا مداح، چه مقدار مصائب اهل بیت علیهم السلام، خصوصا کربلا را درک و فهم می‌کند؟! حالا اگر بشنود که فلان واعظ یا مداح یا شاعر، مدعی است مصائب کربلا را به او نشان داده‌اند، دیگر در پوست خود نمی‌گُنجد و او را صاحب اسرار کربلا می‌پندارد. آری، به همین راحتی یک ولیجه ساخته می‌شود و بتی تراشیده می‌شود که احدی را زهرهٔ انتقاد به او نیست. در بین عرفاء، افرادی بسیاری مدعی شدند که مصائب کربلا را به آنان نشان داده‌اند. مثلا حاج اسماعیل #دولابی می‌گوید:

«کربلا که بودم، در مکاشفه‌ای بدن‌های قطعه‌قطعه شده و سرهای مطهر را بمن نشان دادند!»

📔مصباح‌الهدی، مهدی طيب، ص ٣٠٨

🔹جناب #جعفر_مجتهدی نیز می‌گوید:

«بارها صحنه عاشورا را بما نشان دادند، خیلی از حوادث که ما دیدیم در هیچ‌ مقتلی نیست!»

📚 در محضر لاهوتیان جلد دوم، بخش مقدمه، شماره ۶۲

❌ حال چرا به جناب دولابی و جناب مجتهدی باید مصائب عاشورا را نشان دهند؟! براستی دلیل این اختصاص چیست‌؟! این در حالی است که امام سجاد علیه السلام، با دیدن فقط یک صحنه از عاشورا نزدیک‌ بود قالب تهی کنند:

«در هنگام حركت از كربلا، عمر سعد ملعون دستور داد كه اُسرا را از قتلگاه عبور دهند. امام سجاد علیه‌السلام می‌فرماید: "ﻓَﺠَﻌَﻠْﺖُ ﺃَﻧْﻈُﺮُ ﺇِﻟَﻴْﻬِﻢْ ﺻَﺮْﻋَﻰ ﻭَ ﻟَﻢْ ﻳﻮُﺍﺭَﻭْﺍ ﻓَﻌَﻈُﻢَ ﺫَﻟِﻚَ ﻓِﻲ ﺻَﺪْﺭِﻱ ﻭَ ﺍﺷْﺘَﺪ ﻟِﻤَﺎ ﺃَﺭَﻯ ﻣِﻨْﻬُﻢْ ﻗَﻠَﻘِﻲ ﻓَﻜَﺎﺩَﺕْ ﻧَﻔْﺴِﻲ ﺗَﺨْﺮُﺝُ وَ تَبَيَّنَتْ ذَلِكَ مِنِّي عَمَّتِي زَيْنَبُ الْكُبْرَى بِنْتُ عَلِيٍّ (عليهما السلام) فَقَالَتْ مَا لِي أَرَاكَ تَجُودُ بِنَفْسِكَ يَا بَقِيَّةَ جَدِّي وَ أَبِي وَ إِخْوَتِي..."

✍🏻 من به شهدا نگریستم كه روی خاك افتاده و كسی آنها را دفن نكرده، سینه‌ام تنگ شد و به اندازه‌ای بر من سخت گذشت كه هیچ نمانده بود جانم برآید، که عمه‌ام زینب به فریادم رسید.»

📓 کامل الزیارات، ط_مکتبة الصدوق، ص ٢٧٤

✅ حال متوجه می‌شویم که ریشهٔ نقل بسیاری از مصائب و مطالب، مکاشفات آقایان است که بقول خودشان در هيچ مقتل و منبعی نیامده و فقط آنان دیده و نقل کرده‌اند، که اگر راست هم باشد، برای ديگران حجيتی ندارد، و حتی ما مأمور به عدم پذیرش هستیم.

@tazvir3

BY خرقهٔ تَزویر ( ۳ )