Reza Nassaji

اعتراض کشاورزان شرق اصفهان هرگز تحمل نمی‌شود و عاقبتش کور شدن چشم‌هاست، پیش از آنکه لولۀ آب آسیبی ببیند. اما وقتی مافیای آب بخواهد از منابع خوزستان و چهارمحال امتیاز بگیرد، اغماض می‌کند تا کشاورزان علیه یزدی‌ها به خیابان و بیابان بیایند.
انعکاس رسانه‌ای فرونشست آثار تاریخی هم از این روست.
البته من هم متعلق به اصفهان هستم، ولی تعصب قومی-محلی ندارم (غرور فرهنگی چرا). در کتابی درباب زاینده‌رود هم نقش داشته‌ام و از سرنوشت تراتژیک رود و طبیعت و اجتماعش متأسفم.
اما مافیای اقتصادی-امنیتی آب اصفهان را نمی‌توان ندید گرفت که از بحرانهای محلی برای غارت منابع ملی بهره می‌برد.
انتظار دارم در دو سوی تشدید مناقشۀ قومی-مذهبی آذربایجان غربی هم دنبال ردپای امنیتی بگردید. چه نگرانی از ایجاد نوار کردی در مرز با ترکیه و تغییرات جمعیتی از سوی حکومت، و چه تحریک خیابانی با شعارها و علائم مذهبی، با حضور افرادی با پوتین نظامی و... علیه مراسم نوروز و اقلیت کرد سنی.

انتظار از چپ‌ها اینست که از تقدیس هر اعتراض میدانی دست بردارند و حساسیت بیشتری به مصادرۀ برخی اعتراضات توسط نهادهای امنیتی داشته باشند.
اما حتی رسانه‌های چپ چون صدای ماهی سیاه و سرخط به این امر دقت نداشتند و تنها به موج‌سازی جعلی تلویزیون ایران‌اینترنشنال و من‌وتو انتقاد کردند.
نیز توقع می‌رفت کنشگران حرفه‌ای‌تر چپ درباب برجسته‌شدن برخی چهره‌های اپوزیسیون و بایکوت برخی دیگر تأمل کنند.
آنان گرچه روی برکشیدگی رسانه‌ای برخی چهره‌های راستگرای اپوزیسیون حساس بودند، اما چپ ایران باید به تاریخ طولانی‌اش بنگرد و پدیدۀ عباس شهریاری، مرد هزارچهره، را یاد آورد.
شاید توهم توطئه به نظر برسد اما بپذیریم که دستکم اکنون و پس از شکست جنبش ژینا در بعد سیاسی، نهادهای امنیتی دست بالا دارند و کنشگران و اعتراضات راست و چپ، ملی و قومی، محافظه‌کار و رادیکال را علیه هم بازی می‌دهند.
بهتر که عقب برگردیم و دست آنان را در کوران برخی حوادث ۱۴۰۱ ببینیم.
@RezaNassaji

www.tg-me.com/us/Reza Nassaji/com.RezaNassaji/3626

860 viewsApr 4 at 11:19

اعتراض کشاورزان شرق اصفهان هرگز تحمل نمی‌شود و عاقبتش کور شدن چشم‌هاست، پیش از آنکه لولۀ آب آسیبی ببیند. اما وقتی مافیای آب بخواهد از منابع خوزستان و چهارمحال امتیاز بگیرد، اغماض می‌کند تا کشاورزان علیه یزدی‌ها به خیابان و بیابان بیایند.
انعکاس رسانه‌ای فرونشست آثار تاریخی هم از این روست.
البته من هم متعلق به اصفهان هستم، ولی تعصب قومی-محلی ندارم (غرور فرهنگی چرا). در کتابی درباب زاینده‌رود هم نقش داشته‌ام و از سرنوشت تراتژیک رود و طبیعت و اجتماعش متأسفم.
اما مافیای اقتصادی-امنیتی آب اصفهان را نمی‌توان ندید گرفت که از بحرانهای محلی برای غارت منابع ملی بهره می‌برد.
انتظار دارم در دو سوی تشدید مناقشۀ قومی-مذهبی آذربایجان غربی هم دنبال ردپای امنیتی بگردید. چه نگرانی از ایجاد نوار کردی در مرز با ترکیه و تغییرات جمعیتی از سوی حکومت، و چه تحریک خیابانی با شعارها و علائم مذهبی، با حضور افرادی با پوتین نظامی و... علیه مراسم نوروز و اقلیت کرد سنی.

انتظار از چپ‌ها اینست که از تقدیس هر اعتراض میدانی دست بردارند و حساسیت بیشتری به مصادرۀ برخی اعتراضات توسط نهادهای امنیتی داشته باشند.
اما حتی رسانه‌های چپ چون صدای ماهی سیاه و سرخط به این امر دقت نداشتند و تنها به موج‌سازی جعلی تلویزیون ایران‌اینترنشنال و من‌وتو انتقاد کردند.
نیز توقع می‌رفت کنشگران حرفه‌ای‌تر چپ درباب برجسته‌شدن برخی چهره‌های اپوزیسیون و بایکوت برخی دیگر تأمل کنند.
آنان گرچه روی برکشیدگی رسانه‌ای برخی چهره‌های راستگرای اپوزیسیون حساس بودند، اما چپ ایران باید به تاریخ طولانی‌اش بنگرد و پدیدۀ عباس شهریاری، مرد هزارچهره، را یاد آورد.
شاید توهم توطئه به نظر برسد اما بپذیریم که دستکم اکنون و پس از شکست جنبش ژینا در بعد سیاسی، نهادهای امنیتی دست بالا دارند و کنشگران و اعتراضات راست و چپ، ملی و قومی، محافظه‌کار و رادیکال را علیه هم بازی می‌دهند.
بهتر که عقب برگردیم و دست آنان را در کوران برخی حوادث ۱۴۰۱ ببینیم.
@RezaNassaji

BY Reza Nassaji