اگر زیبایی را آواز سر دهی
حتی در تنهایی بیابان
گوش شنوا خواهی یافت.

#جبران_خلیل_جبران



@zemesstaaan

برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر

که ندادند جز این تُحفه به ما روزِ الست

آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم

اگر از خَمرِ بهشت است وگر بادهٔ مست

خندهٔ جامِ می و زلفِ گره‌گیرِ نگار

ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

#حافظ


@zemesstaaan

عمری دگر بباید بعد از فراق ما را

کاین عمر صرف کردیم اندر امیدواری

#سعدی



@zemesstaaan

تسلاى این جهان این است که رنجِ مُدام و پیوسته وجود ندارد.
غمی می‌رود و شادی‌ای باز زاده می‌شود. این‌ها همه در تعادل‌اند.
این جهان جهانِ جبران‌هاست ...


📕 #یادداشت‌ها
✍🏻 #آلبر_کامو

@zemesstaaan

من آن درختِ زمستانی،
بر آستانِ بهارانم
که جز به طعنه نمی‌خندد،
شکوفه بر تنِ عریانم.
زِ نوش‌خندِ سحرگاهان،
خبر چگونه توانم داشت
منی که در شبِ بی پایان،
گواهِ گریه‌ی بارانم.
غلامِ همّتِ خورشیدم،
که چون دریچه فرو بندد
نه از هراسِ من اندیشد،
نه از سیاهیِ زندانم
کجاست بادِ سحرگاهان؟
که در صفای پس از باران
کند به یادِ تو، ای ایران!
به بوی خاکِ تو مهمانم.


#نادر_نادرپور



@zemesstaaan

من فکر می‌کنم هر آنکس که قصد دارد این دنیا را برای همه‌ی آدم‌ها جای بهتری کند، یک قهرمان است.

#مایا_آنجلو
#ای_شرقی_غمگین

@zemesstaaan

زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.

#سهراب_سپهری


@zemesstaaan

بیدار شو ای دیده..که ایمن نتوان بود...
زین سیل دمادم که درین منزل خواب است...

سبز است در و دشت..؛ بیا تا نگذاریم...
دست از سر آبی که جهان جمله سراب است!

#حافظ

@zemesstaaan

دریافتم که سعادت زمینی به قد و قامت انسان دوخته شده است. سعادت پرنده‌ای نادر نیست که گاهی در آسمانش بجوییم و زمانی در ذهنمان. سعادت پرنده‌ای دست‌آموز است که در حیاط خانه‌هایمان یافت می‌شود.

📕 گزارش به خاک یونان
✍🏽 #نيكوس_كازانتزاكيس


@zemesstaaan

‌
تو را به جای همه‌ی کسانی که نشناخته‌ام دوست می‌دارم!
تو را به خاطر ِ عطر ِ نان ِ گرم،
برای برفی که آب می‌شود دوست می‌دارم!
تو را برای دوست داشتن دوست می‌دارم!
 
تو را به جای همه‌ی کسانی که دوست نداشته‌ام دوست می‌دارم!
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم!
 
برای اشکي که خشک شد و هيچ وقت نريخت،
لبخندی که محو شد و هيچ گاه نشکفت
دوست می‌دارم ...
 
تو را به خاطر خاطره‌ها دوست می‌دارم!
برای پشت کردن به آرزوهای محال
به خاطر نابودی توهم و خيال دوست می‌دارم!
تو را برای دوست داشتن دوست می‌دارم!
 
تو را به خاطر بوی لاله های وحشی
به خاطر گونه‌ی زرين آفتاب گردان
برای بنفشی ِ بنفشه‌ها دوست می‌دارم!
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم!
 
تو را به جای همه‌ی کسانی که نديده‌ام دوست می‌دارم!
تورا برای لبخند ِ تلخ ِ لحظه‌ها،
پرواز ِ شيرين ِ خاطره‌ها دوست می‌دارم!
تو را به اندازه‌ی همه‌ی کسانی که نخواهم ديد،
دوست می‌دارم ...
 
اندازه‌ی قطرات باران ، اندازه‌ی ستاره‌های آسمان دوست می‌دارم!
تو را به اندازه‌ی خودت ، اندازه‌ی آن قلب پاکت دوست می‌دارم!
تو را برای دوست داشتن دوست می‌دارم!
تو را به جای همه‌ی کساني که نمی‌شناخته‌ام ...دوست می‌دارم!
تو را به جا‌ی همه‌ی روزگارانی که نمی‌زيسته‌ام ...دوست می‌دارم!
برای خاطر ِ عطر ِ نان ِ گرم
و برفی که آب می‌شود
و برای نخستين گناه
تو را به خاطر دوست داشتن...دوست می‌دارم!
 
تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی‌دارم،
دوست می‌دارم ...
تو را به جای همه‌ی کسانی که نشناخته‌ام دوست می‌دارم!
تو را به جای همه‌ی روزگارانی که نمی‌زیسته‌ام دوست می‌دارم!
برای خاطر ِ عطر ِ گسترده‌ی بی‌کران
و برای خاطر ِ عطر ِ نان ِ گرم
برای خاطر ِ برفی که آب می‌شود،
برای خاطر ِ نخستین گل‌ها
برای خاطر ِ جانوران ِ پاکی که آدمی نمی‌رمانَدشان،
تو را برای خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم!

تو را به جای همه‌ی زنانی که دوست نمی‌دارم دوست می‌دارم!
جز تو، که مرا منعکس تواند کرد؟ من خود، خویشتن را بس اندک می‌بینم!
بی تو جز گستره‌ای بی‌کرانه نمی‌بینم
میان ِ گذشته و امروز.
از جدار ِ آینه‌ی خویش گذشتن نتوانستم
می‌بایست تا زندگی را لغت به لغت فرا گیرم،
راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می‌برند.

تو را دوست می دارم برای خاطر ِ فرزانگی‌ات که از آن ِ من نیست
تو را برای خاطر ِ سلامت
به‌رغم ِ همه آن چیزها که به‌جز وهمی نیست دوست می دارم!
برای خاطر ِ این قلب ِ جاودانی که بازش نمی‌‌پندارم.
تو می‌پنداری که شَکّی، حال آن که به‌جز دلیل نیستی.

#پل_الوار



@zemesstaaan
‌

Our Paso Doble Performance at the 2024. 💃

Fortuna
#Carmina_Burana


@zemesstaaan

ای سروِ نازِ حُسن که خوش می‌روی به ناز
عُشّاق را به نازِ تو هر لحظه صد نیاز

فرخنده باد طلعتِ خوبت که در ازل
بُبْریده‌اند بر قدِ سَرْوَت قبایِ ناز

آن را که بویِ عَنبر زلفِ تو آرزوست
چون عود گو بر آتشِ سودا بسوز و ساز

پروانه را ز شمع بُوَد سوزِ دل، ولی
بی شمعِ عارضِ تو دلم را بُوَد گداز

صوفی که بی تو توبه ز مِی کرده بود، دوش
بِشْکَست عهد، چون درِ میخانه دید باز

از طعنهٔ رقیب نگردد عیارِ من
چون زر اگر بَرَند مرا درِ دهانِ گاز

دل کز طوافِ کعبهٔ کویت وقوف یافت
از شوقِ آن حریم ندارد سرِ حجاز

هر دَم به خونِ دیده چه حاجت وضو؟ چو نیست
بی طاقِ ابروی تو نمازِ مرا جواز

چون باده باز بر سرِ خُم رفت کف زنان
حافظ که دوش از لبِ ساقی شَنید راز

#حافظ
- غزلیات
- غزل شمارهٔ ۲۶۰

@zemesstaaan

‌
من، به جای تمام کلماتی که نتوانستم
با تو حرف بزنم، گریه‌ کرده‌ام.

#دیدم_ماداک
‌
@zemesstaaan

اگر بتوانم
دلی را از شکستن باز دارم
بیهوده نزیسته‌ام.
اگر بتوانم رنجی را بکاهم
یا دردی را مرهم نهم
یا مرغکی رنجور را
به آشیانه باز آورم
حاشا حاشا، که بیهوده نزیسته‌ام.

#امیلی_دیکنسون



@zemesstaaam

آه بشتاب که هم پروازان
نگران غم هم پروازند
ارغوان بیرق گلگون بهار
تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشته باش

تو بخوان نغمه ناخوانده من
ارغوان
شاخه همخون جدا مانده من !


#هوشنگ_ابتهاج



@zemesstaaan

‌
ريشه‌های ما به آب
شاخه‌های ما به آفتاب می‌رسد،
ما دوباره سبز می‌شويم...


#قیصر_امین‌پور
‌
@zemesstaaan
‌

ای عشقِ ناگوار
ای بنفشه‌یِ دیهیمِ خار بر تارک،
در بیشه‌زارِ پر از خارِ اشتیاق
ای نیزه‌یِ غمان
ای گُلجامِ خشم
چه سان و از کدام جاده فراز آمد که سیطره یابی به جانِ من،

چرا تو از ناگاه آتشِ دردناکِ خویش پاشیدی
بر برگ‌هایِ سردِ گذرگاهِ من
چه کسی راه را به تو اشارت داد
چه گُلی، کدام صخره، چه دودی، رهنمونِ تو تا کُنامم شد

چون شبِ هولناک به لرزه درآمد
سپیده‌دمان، پیمانه‌هایِ خود، لبریزِ از شراب ساخت
و آفتابِ آسمانِ آبی فام، حضورِ خویش اعلان کرد

و آن‌گاه عشقِ سنگدل، مرا یکباره در حصارِ خویش فرو برد
به زخمِ خار و شمشیر، زخمه بر من زد
و راهِ سوزانی در قعرِ قلبِ من فرا بگشود...




پابلو نرودا|ترجمه: فواد نظیری

@zemesstaaan

آواز تنهایی

هایده
شعر: طبیب اصفهانی
آهنگ، تنظیم: انوشیروان روحانی

@zemesstaaan